Driemaal in de “Frits”verkoop
door Marieke van der Eijk (no. 8)
Toen wij in 1983 op zoek gingen naar een huis en door de Laan van Heldenburg reden werden wij op slag verliefd. Het voorjaarszonnetje scheen vrolijk en de Japanse kersen stonden in bloei. Een warm gevoel van welkom omarmde ons in deze charmante oude dorpskern van Voorburg. Er lag voor ons beiden een grote uitdaging klaar om met dit huis onze dromen te verwezenlijken, en deze uitdaging houdt ons nog steeds zoet. Ons huis is een veilige haven waarin wij onze vier dochters hebben grootgebracht. Er is met liefde gesleuteld om bij iedere gezinsuitbreiding ook te zorgen voor voldoende leefruimte. Een doorslaggevende reden om niet te verhuizen en kleiner te gaan wonen nu de kinderen allemaal de deur uit zijn, is dat wij vanaf de eerste dag liefdevol zijn opgenomen in de kring van buren om ons heen. Hoewel de tijden zijn veranderd en er meer doorstroming is in de huizen, is in de kern de sociale omgang onveranderd gebleven.
Op een dag, heel wat jaren geleden, liep een bekend gezicht onze tuin voorbij: het bleek onze nieuwe buur Frits Wester te zijn. Ewoud trok de stoute schoenen aan en sprak hem aan, hetgeen het begin was van een bijzondere vriendschap. Met Frits in de buurt valt er altijd wel iets te beleven.
Als kleine jongen had Frits konijnen gehad, en hij had voor zijn zoons Jelle en Auke inmiddels een dwergkonijntje gekocht: Flip. Hij bedacht dat het wel aardig zou zijn als zijn konijn Flip en ons dwergkonijntje Snuffelien vriendschap zouden sluiten. Hij moest praten als brugman om Ewoud over de streep te trekken en tot een akkoord te komen, maar er werd een date geregeld voor een vruchtbaar samenzijn. Vol verwachting deed Frits alvast een oproep tijdens een uitzending van het televisieprogramma “Barend & Van Dorp”, mensen konden intekenen op een kleintje uit het komende nestje (“Opa” Frits moest zorg dragen voor een goed tehuis voor het nageslacht). De konijnen hebben de dag van hun leven gehad, kregen geen genoeg van elkaar en trokken zich af en toe samen terug in een kartonnen doos voor de al te nieuwsgierige blikken van hun baasjes! De dagen gleden voorbij, zou het gelukt zijn … aan onze Snuffelien was geen verandering te bemerken? Hilariteit alom toen een bezoek aan de dierenarts uitsluitsel bracht: wij gingen naar huis met Snuffel, een mannetje.
Als buren in de Laan sta je voor elkaar klaar. Toen Frits op een ochtend in september mij in allerijl belde en vroeg of ik op dat moment thuis was gaf ik argeloos bevestigend antwoord. Pas nadat Frits gejaagd aangaf dat ik binnen een paar tellen een dikke gesloten envelop aangereikt zou krijgen (die ik meteen moest verstoppen) ging er een alarmbelletje rinkelen. Ik kon niet stilzitten, ik was medeplichtig: waar had ik mezelf en mijn gezin nu in betrokken? Ik heb de hele dag in de zenuwen gezeten dat de deurbel zou klinken en dat het zoekgebied van de inval waar Frits bang voor was zich tot onze woning zou uitbreiden. Wij hebben vele maanden onderdak geboden aan een van Frits’ beminde trofeeën: de zoveelste gelekte Miljoenennota! En Frits, die vergat de envelop na alle ophef op te halen!
Soms komen Frits kwajongensstreken pas jaren later aan het licht. Zo liet hij zich per ongeluk tijdens een avondje gezellig samenzijn ontvallen dat hij vroeger als kind in het dorp waar hij woonde de grootste lol had in het misplaatsen van makelaarsborden. Opeens viel bij ons het muntje, en kregen wij de bevestiging van ons jarenlange vermoeden uit zijn mond.
… Er is de laatste jaren iets vreemds gaande in de Laan. Je kunt maar beter niet je huis te koop hebben staan. Het zou zo maar eens kunnen dat je op een ochtend bij het ontwaken erachter komt dat je buurman zijn huis ook te koop heeft gezet! Maar … ho even … het “te koop” bord komt van dezelfde makelaar! De slaap nog uit je ogen wrijvend kijk je nogmaals naar buiten. De herinneringen aan vele jaren woonplezier in de Laan komen bovendrijven, en je laat je meevoeren. Ineens schrik je wakker uit je rêverie. Een overbuurvrouw steekt over en loopt naar de tuin van de buurman. Resoluut trekt zij het koopbord bij buurman uit de aarde. Met een paar stappen staat ze voor je hek, kijkt je aan en heft haar armen omhoog om het bord in jou tuin te prikken. Je begrijpt er niets van, twee koopborden in een tuin is wel erg ongebruikelijk … wat moeten kijkers daar wel niet van denken? Plotseling merk je dat er iets niet klopt in jouw tuin: iemand heeft het “te koop” bord uit jouw tuin ontvreemd, alleen het bord van de buurman staat er! …
Nu vonden Ewoud en ik het tijd worden om Frits eens een koekje van eigen deeg te geven. Hij had het kunstje met de makelaarsborden al een paar keer geflikt bij ons! En dit had tot verwarring en onbegrip geleid bij enkele buren, die Ewoud (ook niet vies van een grapje van tijd tot tijd) erop aankeken. Frits had net een nieuwe auto gekocht, een Smart, waar hij heel trots op was. Op de een of andere manier moesten wij deze auto “te koop” zetten! Er werd gebrainstormd, met Marjolein overlegd wanneer Frits niet thuis zou zijn, een flinke voorraad neonkleurige post-it blokken ingekocht bij de Hema, hulptroepen voor het plakken geregeld en schietgebedjes gestuurd naar de weergoden. Frits mocht niet op het laatste moment de rit met zijn motor verruilen voor een droge tocht met zijn geliefde Smart. Op zondag 1 april was het dan zover. De Smart werd door Ewoud uit de garage gereden en midden op het pad geparkeerd. De pret kon beginnen. Gaandeweg de metamorfose kwamen er steeds meer nieuwsgierige laan bewoners kijken wat wij aan het doen waren en sommigen hadden er bijna meer plezier in deze poets voor Frits te bakken en te helpen plakken dan wijzelf! Na enkele uren gezamenlijk plakken, gehandicapt door de wind, begon het wachten op de thuiskomst van Frits. Overbuurvrouw Lies stelde haar voortuin ter beschikking als uitkijkpost … en het klokje tikte door. Maar eindelijk was het moment daar, en wat hebben we gegierd bij het gezicht van onze lieve buurman! Remise?
