Wouter van Gool, een markante laanbewoner
Wouter van Gool werd op 19 september 1911 geboren en is vermoedelijk de eerste helft van 1912 in de Laan van Heldenburg op nummer 7 komen wonen. Het gezin Van Gool bestond uit: moeder, vader, Claartje, Elsa, Otto en Wouter.
Wouter was een markant en prominente persoonlijkheid; geliefd, gevreesd, bekend en soms berucht. Hij bleef vrijgezel. Maar hij verveelde zich nooit. In binnen- en buitenland had hij vele vrienden. Ook had hij genoeg hobby’s en een mooie baan. Hij was recensent van de Haagsche Courant en heeft over veel concerten geschreven.
Daarnaast was hij een bekende fotograaf. Hij heeft heel wat portretten en trouwreportages gemaakt. Vaak gebeurde het dat hij te laat op afspraken kwam. Bij hem thuis werden ook fotosessies gehouden. Soms stonden de bruidsparen voor de deur te wachten, want Wouter was nog niet wakker. Zijn moeder stond dan net zo lang te roepen totdat hij mopperend tevoorschijn kwam en het paar dan alsnog fotografeerde.
In de oorlogstijd heeft hij ook niet stilgezeten. Hij dook onder, onder andere bij de familie Oosterveer op nummer 5 waar ze via de zijpoort onder de vloer konden kruipen. Aan het eind van de oorlog zat hij bij de Binnenlandse Strijdkrachten.
Jazzmuziek
Wouter van Gool was een groot muziekliefhebber. Jazzmuziek was zijn grootste passie. De DSC band is onomstotelijk verbonden met zijn naam. Hij was de stuwende kracht die ervoor zorgde dat de band in 1947 uit het slop werd getrokken. Peter Schilperoort was een goede vriend van Wouter en hij was het die de datum 29 februari 19 ?? als oprichtingsdatum van de DSC vastlegde. Bijna 40 jaar heeft Wouter, soms met veel vraagtekens, eraan bijgedragen dat de DSC –band draaiend werd gehouden.
Kleurrijk
In onze gemeente was hij een kleurrijk figuur, vooral in het culture leven en in de politiek. Zo was hij jarenlang raadslid onder andere van de onafhankelijke partij van Piet Jansen. Hij heeft nog geprobeerd om in Voorburg een straatnaam naar Duke Ellington te vernoemen, maar werd weggehoond.
In zijn Laan was hij een markante persoon. Hij was gelukkig als hij op zijn bankje voor de voordeur buurtbewoners voorbij zag komen. Hij knikte en praatte met ze. Als de voetballen om zijn oren vlogen, vloekte hij. Maar altijd draaide hij dat weer terug. Hij was een aardige , rustige laanbewoner die het het beste naar zijn had, als hij met rust werd gelaten.
Rond etenstijd vertrok hij op zijn fiets zonder licht naar de stad om diep in de nacht weer te keren, soms strompelend vanwege de vele borrels. In de winter zagen we hem weinig buiten. Wanneer het spekglad was, ging hij soms met zijn wollen sokken over zijn schoenen op weg naar een concert.
Hut
Hij vond het prachtig als de jeugd hem betrok bij plannetjes. Zo mochten de jongens van de laan met elkaar een hut bouwen in zijn achtertuin. En maar timmeren en zagen, terwijl Wouter rustig lag door te ronken tot een uur of vijf. Het werd een prachtige hut, die officieel werd geopend door de oudste bewoonster van de laan: mevrouw Jacquot van no. 8 , samen met Wouter. Er kwam zelfs echte champagne aan te pas. De hut werd gedoopt: “ HOUTEN WALVISHART”, vernoemd naar twee jongens in’t Hout , twee jongens Walvis en twee jongens ‘t Hart. Ze hebben er nog lang plezier van beleefd.
Ziek
In de loop van de jaren 80 ging de gezondheid van Wouter achteruit en wist hij nog net op tijd zijn buren te waarschuwen toen een hersenbloeding zich aankondigde. Vloekend en tierend verdween hij in de ziekenauto. We beloofden hem dat hij weer naar huis kon komen, mits hij ons toestond zijn huis wat te renoveren. Hij heeft nog een poosje doorgebracht bij de zusters Franciscanen in het Jachthuis te Wassenaar.
Ondertussen hielden wij grote schoonmaak in zijn huis. Als je bij hem de deur in kwam, moest je je een weg banen om door alle kranten, spinnenraggen en andere spullen heen te komen. Een stoel was alleen vrij voor Wouter, de andere waren verdwenen onder een laag boeken, tijdschriften, wolken stof en kleding. Maar Wouter wist zelf donders goed wat hij had en waar het lag. Vanuit de keuken hebben we wel twintig winkelwagentjes gevuld met lege flessen, waar hij de keuken (die dienst deed als donkere kamer) mee had gevuld. We vonden onderop zelfs nog bierflesjes van de oorlog.
Met veel timmerwerk van de gehele fam. In’t Hout is het voor elkaar gekomen, dat Wouter (die zeer ingenomen was met de verandering) weer op zijn stekkie mocht terugkeren. Hij schreef een bedankbrief aan al zijn relaties. Zie bijgevoegde brief van Wouter.
Maar helaas moest Wouter het in 1990 opgeven. We hebben hem met zijn allen naar zijn laatste rustplaats begeleid. Een markant, prominent Laan van Heldenburger was heengegaan en ten grave gedragen na een uitvaart dienst die volledig in het teken stond van zijn geliefde Jazzmuziek. Wouter is begraven op de oude begraafplaats aan de Parkweg.
